Հայաստանին աջակցելը ոչ թե համերաշխություն է մի ժողովրդի, որի հետ ունենք բազմաթիվ ընդհանրություններ ունենք, այլ անհրաժեշտ քայլ Հունաստանի անվտանգության և աշխարհաքաղաքական գործունեության համար՝ մեկ միասնական և անբաժանելի գեոհամակարգի շրջանակներում:
Նման կարծիք է հայտնել greekcitytimes.com կայքում հրապարակված «Հունաստանի պաշտպանությունը սկսվում է Հայաստանից» հոդվածի հեղինակ, աշխարհաքաղաքականության և ժամանակակից ռազմական տեխնոլոգիաների պրոֆեսոր, Հունաստանի ռազմական գվարդիական դպրոցի պատերազմի տեսության և վերլուծության ամբիոնի վարիչ Կոնստանտինոս Գրիվասը։
Վաղուց պարզ է, որ Թուրքիան ձգտում է Կենտրոնական Ասիայում ստեղծել միջանկյալ, չամրացված, բայց առանձին գեոհամակարգ, որը կշարժվի և կգործի ինքնավար՝ օգտագործելով Եվրատլանտյան Արևմուտքի մրցակցությունը և եվրասիական պետությունների մոտալուտ կոլեկտիվացումը Ռուսաստան-Չինաստանի հետ։ համակարգն իր հիմքում, իսկ այն, ինչ կատարվում է Հայաստանում, ուղղակիորեն կապված է Անկարայի նպատակի հետ, գրում է հեղինակը։
«Այս սխեմայի դե ֆակտո առաջատարը Թուրքիան է, որը հիմնականում բաղկացած է թյուրքալեզու երկրներից։ Ավելին, համակարգի ամենահզոր երկիրը՝ Պակիստանը, գտնվում է իր մեծ մրցակցի՝ Հնդկաստանի, ինչպես նաև նրա մեծ դաշնակցի՝ Չինաստանի ստվերում։
Կենտրոնական և Հարավային Ասիայում այս ազատ միավորման առանցքը Թուրքիա-Ադրբեջան համակարգն է։ Իսկ նրանց միջ7 եղած փուշը Հայաստանն է։ Ուստի Հայաստանը պետք է կազմաքանդվի Թուրքիայի և Ադրբեջանի կողմից։ Հայաստանի նկատմամբ տարած հաղթանակը և դրա հետագա աշխարհաքաղաքական խեղումն ու արբանյակացումը ավելի կամրապնդեն թուրք-ադրբեջանական ծրագրի միասնությունը»,- ասվում է հոդվածում։
Բացի այդ, ըստ հեղինակի, դա Թուրքիային կտրամադրի այն հեղինակությունն ու աշխարհաքաղաքական կշիռը, որն անհրաժեշտ է տարածաշրջանի մնացած երկրներին իր ուղեծիր ներգրավելու համար։ Ավելին, աշխարհաքաղաքականորեն չեզոքացնելով Հայաստանը՝ Ադրբեջանն ավելի անկախ կդառնա Մոսկվայից և կկարողանա է’լ ավելի շրջվել դեպի Թուրքիա՝ ամրապնդելով թուրք-ադրբեջանական սխեման, շեշտում է Կոնստանտինոս Գրիվասը։
«Առավել ընդհանուր առմամբ, Հայաստանի խեղումը և հետագա աշխարհաքաղաքական իմոբիլիզացիան, որին ձգտում է Բաքուն Անկարայի գլխավորությամբ, կամրապնդի Կենտրոնական Ասիայի թյուրքակենտրոն աշխարհակարգի ամբողջականությունը և նրա անկախությունն արտաքին միջամտությունից, ինչպես նաև կամրապնդի Թուրքիայի՝ որպես անկախ դերակատարի դերը, որը կհավասարակշռի Արևմուտքի և Արևելքի միջև և շանտաժի կենթարկի երկուսին էլ»,- գրում է հեղինակը։
Այլ կերպ ասած, դա կուժեղացնի Անկարայի խաղաթղթերը և նրա դերը ձևավորվող միջազգային համակարգում՝ ավելի ուժեղ Թուրքիայի համար հեշտացնելով «մեծ հնարքը», որին ցանկանում է հասնել, ընդգծում է նա։
«Հունաստանի և Կիպրոսի Հանրապետության աշխարհաքաղաքական անգործության համատեքստում Թուրքիան ավելի քիչ կվախենա ազդեցիկ դերակատարների արձագանքից և ավելի շատ հաղթաթղթեր կստանա նրանց հետ բանակցելու համար։
Այդ իսկ պատճառով Հունաստանի պաշտպանությունն սկսվում է Հայաստանից։ Հունական դիվանագիտությունը պետք է գտնի Հայաստանին աջակցելու բոլոր հնարավորությունները. դա պայմանավորված է նրանով, որ միասնական եվրասիական համակարգում չկան մնացածից կտրված մեկուսացված շրջաններ։ Իսկ Հայաստանի վրա թուրք-ադրբեջանական հարձակումը Թուրքիային ավելի վտանգավոր է դարձնում Հունաստանի համար»,- գրում է Գրիվասը։
Նա ընդգծում է, որ Հայաստանին աջակցելը ոչ թե համերաշխություն է մի ժողովրդի, որի հետ Հունաստանը շատ ընդհանրություններ ունի, այլ քայլ, որն անհրաժեշտ է Հունաստանի անվտանգության և աշխարհաքաղաքական գործունեության համար՝ մեկ միասնական և անբաժանելի գեոհամակարգում։
«Հունական դիվանագիտությունը և արտաքին քաղաքականությունը, որը վերջին տարիներին ցույց է տվել իր ազատվելը նախկինում կրած «գավառականության սինդրոմից», պետք է քայլեր ձեռնարկի։ Եվ, իհարկե, Հունաստանը պետք է գործի ինքնուրույն՝ չսպասելով եվրոպական մյուս երկրներին, որոնք նման խնդիրներ չունեն Թուրքիայի և Կենտրոնական Ասիայում վերջինիս ընկերների հետ»,- եզրափակում է հոդվածի հեղինակը։