Ռուսաստանցի քաղաքագետ Սերգեյ Մարկեդոնովը, մեկնաբանելով ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի տեղակալի քվոտայից Հայաստանի հրաժարումը, նշել է, որ Երևանն այդ կառույցից դժգոհություն է հայտնել ոչ մեկ անգամ: «Դա հորինվել է ոչ թե «թավշյա հեղափոխության» հաղթանակից և Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության գալուց հետո։ Բայց մի բան է քննադատությունը, այլ բան՝ ինստիտուցիոնալ լուծումները», – ընդգծեց փորձագետը։
Մարկեդոնովը հիշեցրել է, որ տարեսկզբից Հայաստանի իշխանություններն արդեն երկրորդ անգամ են բարձրացնում ՀԱՊԿ-ի հետ իրենց փոխգործակցության սուր խնդիրները: «Հունվարին Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ հրաժարվում է Հայաստանում դաշինքի զորավարժություններից։ Մարտին Երևանը հրաժարվեց իրեն հասանելիք քվոտայից», – հստակեցրեց նա։
Քաղաքագետը կոչ արեց չշտապել եզրակացություններ անել Հայաստանի իշխանությունների ընթացքի և արտաքին քաղաքական առաջնահերթությունների փոփոխության վերաբերյալ: «Հայաստանում բուծում են այնպիսի հասկացություններ, ինչպիսիք են ՀԱՊԿ-ն ու Ռուսաստանը։ Երևանի և Մոսկվայի հովանու ներքո կառուցված ռազմաքաղաքական դաշինքի միջև լուրջ ճեղք են ստեղծել անցյալ տարվա սեպտեմբերյան իրադարձությունները», – նշել է Մարկեդոնովը։
Նա հիշեցրել է, որ 2022 թվականի սեպտեմբերին Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև էսկալացիա տեղի է ունեցել ոչ թե Լեռնային Ղարաբաղում և Լաչինում, այլ «երկու կովկասյան երկրների միջպետական սահմանին»։ «Այստեղից էլ որոշակի հասարակական նեգատիվիզմ։ Եվ հետո Հայաստանում մտավախություն ունեն, որ ՀԱՊԿ-ի հովանու ներքո տեղի կունենա Ուկրաինայում ռուսական իրադրության վերաբերյալ տրամադրությունների համասեռացում։ Հանրային դեմքերն այնքան էլ չեն սիրում մեկնաբանել այդ սյուժեն, բայց կուլիսներում հաճույքով հասկացնում են, որ Հայաստանի «բելառուսացումը» հղի է Ադրբեջանի «ուկրաինացմամբ»։ Բաքվի և Կիևի ակտիվ համագործակցությունը ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ», – նշել է փորձագետը։
Սակայն Մարկեդոնովը վստահ է, որ Հայաստանի ղեկավարությունն իր առջև ՀԱՊԿ-ից դուրս գալու խնդիր չի դնում, առավել ևս՝ ԵԱՏՄ-ից։ «Վերջին շրջանում շատ դիտորդներ մատնանշում են որոշակի անջրպետ հայ-ռուսական տնտեսական համագործակցության և անվտանգության ոլորտում առկա խնդիրների միջև։ Բայց կրկնեմ՝ Երևանում հարյուր տոկոսով չեն նույնացնում ՀԱՊԿ-ն ու Մոսկվան», – պարզաբանեց քաղաքագետը։
Նրա կարծիքով, բացի ինտեգրացիոն կառույցներից, երկու երկրներին կապում է երկկողմ պայմանագիրը (այն ի հայտ է եկել 1997 թվականին, ավելի վաղ, քան Կազմակերպության ի հայտ գալը) և Արևմուտքի կողմից հասկանալի երաշխիքների և այլընտրանքների բացակայությունը: «Հանուն Հայաստանի, Թուրքիային ոչ ոք չի հեռացնի ՆԱՏՕ – ից, իսկ Ադրբեջանի հետ չեն դադարի փոխգործակցել, որպես կարևոր էներգակիրների հետ», – եզրափակել է Մարկեդոնովը:
