Տոնածառը զարդարելու սովորույթը մեզ մոտ եկել է Գերմանիայից։ Լեգենդ կա, որ տոնածառը զարդարելու ավանդույթի սկիզբը դրել է գերմանացի աստվածաբան Մարտին Լյութերը։
1513 թվականին, Սուրբ Ծննդյան նախօրեին տուն վերադառնալով, Լյութերը հիացած էր աստղերի գեղեցկությամբ, որոնք այնքան խիտ էին սփռված երկնակամարում, որ թվում էր, թե ծառերի պսակները փայլում են աստղերով: Տանը նա տոնածառ դրեց սեղանին և զարդարեց այն մոմերով, իսկ գագաթին աստղ դրեց՝ ի հիշատակ Բեթղեհեմի աստղի, որը ցույց էր տալիս ճանապարհը դեպի այն քարանձավը, որտեղ ծնվել էր Հիսուսը։
Հայտնի է նաև, որ 16-րդ դարում Կենտրոնական Եվրոպայում Սուրբ Ծննդյան գիշերն ընդունված էր սեղանի մեջտեղում դնել փոքրիկ հաճարենի՝ զարդարված մեղրի, սալորի, տանձի և պնդուկի մեջ եփած մանր խնձորներով։
17-րդ դարի երկրորդ կեսին գերմանական և շվեյցարական տներում արդեն տարածված էր սովորույթ՝ լրացնել Սուրբ Ծննդյան ճաշի ձևավորումը ոչ միայն տերևաթափ, այլև փշատերև ծառերով։ Հիմնական բանն այն է, որ պետք է լինի խաղալիքի չափ: Սկզբում առաստաղից փոքրիկ տոնածառեր էին կախում քաղցրավենիքի ու խնձորի հետ, իսկ հետո միայն սովորություն հաստատվեց հյուրասենյակում զարդարել մեկ մեծ տոնածառ։
XVIII-XIX դարերում տոնածառ զարդարելու ավանդույթը տարածվեց ոչ միայն ողջ Գերմանիայում, այլև հայտնվեց Անգլիայում, Ավստրիայում, Չեխիայում, Հոլանդիայում և Դանիայում։ Ամերիկայում տոնածառեր են հայտնվել նաև գերմանացի էմիգրանտների շնորհիվ։ Սկզբում տոնածառերը զարդարում էին մոմերով, մրգերով ու քաղցրավենիքներով, ավելի ուշ՝ մոմից, բամբակյա կտորից, ստվարաթղթից պատրաստված խաղալիքները, իսկ հետո սովորույթ դարձավ ապակուց պատրաստել դրանք։