Ֆրանսիական Le Point ամսագիրը հայ-ադրբեջանական սահմանին տիրող իրավիճակի մասին ռեպորտաժ է պատրաստել «Հայաստանի սահմաններում. մոտալուտ պատերազմ» վերնագրով, որը վկայում է, որ Երևանի և Բաքվի միջև լարվածությունը Լեռնային Ղարաբաղի հանձնումից և 100 հազար բնակիչների Հայաստան արտագաղթից երեք ամիս անց չի հանդարտվել։
«Մի կողմում Ադրբեջանն է, մյուսում՝ Հայաստանը։ Ղարաբաղը նրանց միջև էր, սակայն սեպտեմբերի 28-ի կապիտուլյացիայից հետո Երևանն ու Բաքուն արագ թաղեցին այն և այժմ այն ադրբեջանական տարածքի անբաժանելի մասն է»,- ասվում է նյութում։
Մինչդեռ այդ ժամանակվանից ի վեր երկու նոր խրամատ է փորվել արևմտյան սահմանի [Սյունիքի մարզի] այս հատվածում, ընդգծում է Le Point-ը։
Հրապարակմանը տված հարցազրույցում մարտական դիրքի հրամանատար Գոռն ասել է, որ Ադրբեջանը պատրաստվում է նոր ագրեսիայի Հայաստանի դեմ։ Ղարաբաղը, նրա խոսքով, «կարող է լինել վերջի սկիզբը»։
«Քանի դեռ մենք կանք, մեզ կսպառնան։ Հայաստանում սպառնալիքը ծնվում է ծննդյան օրից»,- ասում է նա։
Ըստ աղբյուրի՝ Հայաստանը կանոնավոր բանակն ուժեղացնելու համար սահմանի այս հատված է [Սյունիքի մարզ] ուղարկել 200 փորձառու զինվորների, որոնցից շատերը ծառայել են Արցախի պաշտպանության բանակում։
«Տեղ գյուղի բարձունքից դեպի ուղիղ սահմանին գտնվող մարտական դիրք՝ ադրբեջանական դիրքից մի քանի տասնյակ մետր հեռավորության վրա գտնվող խորդուբորդ ճանապարհը տևում է մոտ քսան րոպե։ Վարորդը քչախոս է։ Նրա անունն Արա է, ընդամենը 10 տարեկան է, ոտքերը հազիվ են հասնում ոտնակներին։ Շատ երիտասարդ է կռվելու, բայց բավական մեծ է պապիկի ծեր Լադան վարելու համար: Արան դիրքեր է գնում, զինվորներ է տեղափոխում, բայց դիրքում չի մնում՝ մայրն արգելել է»,- գրում է Le Point-ը։
Le Point-ը զրուցել է նաև 61-ամյա Գևորգի հետ, նա Արցախյան առաջին պատերազմի վետերան է։ «Վախը մեռած է, բայց Հայաստանը կենդանի է», – մրմնջում է նա երկու կումերի արանքում։ «Եկեք խմենք»,- ասում է նա:
Մասնագիտությամբ գրող, Հեմինգուեյի մորուքով թիկնեղ Գևորգը փիլիսոփայությամբ է զբաղվում։ Նա սիրում է ձուկ որսալ, շատ է կարդում, բանաստեղծություններ է գրում, ասմունքում և խոսում սահմանին գտնվող զինվորների կյանքի մասին։
Այդ առավոտ, որպես բացառություն, նա թողել է իր դիրքը՝ ոչխար մորթելու և ավանդական մատաղ անելու համար:
«Մենք, սովորաբար, մատաղ ենք ուտում մայրամուտից առաջ, երբ յոթ ընտանիք դրա կարիքն ունի: Սկսվում է նոր տարին, և այդ գիշեր մենք մատաղ ենք կիսելու մեր զինակից եղբայրների հետ, որպեսզի քաջություն տանք տղամարդկանց, որպեսզի նրանք կարողանան ուժ ձեռք բերել՝ պաշտպանելու մեր նախնիների սուրբ երկիրը»,- ասում է նա։
Պատրաստվելով քնի՝ զինվորները ծափահարում են հրամանատար Հորուսի խոսքերը. «Մենք մեր դիրքերը կպահենք մինչև վերջ, որովհետև ավելի լավ է մեռնել կանգնած, քան ապրել ծնկաչոք»։
«Ավաղ, բավական չէ հերոս լինել, որպեսզի հաղթող դառնաս, գրում է Կլեմանսոն իր «Ազատ մարդը» հոդվածում՝ 1914 թվականի հուլիսին: Ափսոս, որ սառցե քթերով, ցրտահարված այտերով և հուսահատ քաջությամբ մարդկանց այս խումբը մնում է միայնակ՝ Հայաստանի դարպասների մոտ՝ դիմակայելու թուրք-ադրբեջանական հնարավոր նոր ագրեսիային»,- ասվում է Le Point-ի ռեպորտաժում։
Ավելի վաղ Le Point-ը զրուցել էր Հայաստանում բնակվող արցախցիների հետ։ «Պետք չէ հայերեն իմանալ՝ զայրույթի և դիմադրության բուռն ցանկության նոտաները լսելու համար»,- գրել էր զեկույցի հեղինակ Մարին դե Թիլին։
