Նրան տանը հազվադեպ կարելի է գտնել. նա նախընտրում է շրջել վրացական գյուղերով, որտեղ ներկայացումներ է անում։ Եվ եթե այդ պահին պատահաբար հայտնվեք այնտեղ, մի՛ զրկեք ձեզ զարմանահրաշ տիկնիկային ներկայացում դիտելու հաճույքից: Այսպես է գրում TACC-ը վիրահայ տաղանդաշատ տիկնիկագործ Արմեն Հովհաննիսյանի մասին։ Նա լրատվականին պատմել է իր ստեղծագործական
ուղու մասին։
«Իմ ոգեշնչման աղբյուրը Հին Թբիլիսին է և նրա կերպարները: Ես միշտ ասում եմ, որ իմ տիկնիկների հետ ուզում եմ վերակենդանացնել Հին Թբիլիսին: Պարադոքս է, բայց ես ինքս Թբիլիսիում չեմ ծնվել, բայց այն ինձ գրավում է: Ես ինձ ծեր եմ զգում: Ես ապրում եմ 19-րդ դարի Թբիլիսիում»,- իր մասին պատմում է վարպետը։
Հովհաննիսյանն ասում է, որ մանկուց իրեն գրավել է անցյալը, ուստի ուրախ է անցյալ տարիների կերպարներ ստեղծելու համար։ Բայց միևնույն ժամանակ մոռացված չէ նաև 20-րդ դարը։
Նրա հերոսներից են վրացի նկարիչ Նիկո Փիրոսմանին, հայ թատրոնի և կինոյի դերասան Ֆրունզիկ Մկրտչյանը, վրացի դերասանուհի Սոֆիկո Չիաուրելին, հայազգի ֆրանսիացի շանսոնյե Շառլ Ազնավուրը, և վարպետի գործերը միայն այսքանը չեն։
«Երբեմն եղբայրս կատակով հարցնում է, թե ինչու եմ հին հերոսներ սարքում, նա ինձ ասում է՝ «Քիմ Քարդաշյան սարքիր, և մենք կհարստանանք», բայց ես չեմ կարող դա անել»,- ժպտում է Հովհաննիսյանը։
Նկարիչն ասում է, որ ցանկանում է վերակենդանացնել Վրաստանի անցյալ դարերի արվեստը. «Ինձ ոգեշնչում են ոչ միայն մարդիկ, այլև հին փորագրված պատշգամբները, դռները, պատուհանները: Ես կարող եմ նայել նման պատշգամբին և հասկանալ, թե ինչպիսի տիկին կլիներ այստեղ 19-րդ դարում: Եվ սկսեմ ստեղծել հենց այդպիսի կերպար։
Վարպետը հաճախ է լինում Թբիլիսիում։ Նա ասում է, որ երբ գալիս է մայրաքաղաք, մեքենան թողնում է Հին քաղաքի տարածքում, հանում իր չուխան (տղամարդկանց ավանդական վերնազգեստ) և գնում զբոսանքի՝ նոր կերպարներ ստեղծելու ոգեշնչում փնտրելու։
Առաջին քայլերը
Հովհաննիսյանը ծնվել է Վրաստանի Մառնեուլիի շրջանի Շահումյան գյուղում, որը հիմնականում բնակեցված է հայերով։ Միջնակարգ կրթությունը ստացել է հայկական դպրոցում, ապա Հայաստանում ընդունվել համալսարան և հինգ տարի սովորելուց հետո դարձել ճարտարապետ-դիզայներ։
Նա մանկուց հետաքրքրված է տիկնիկներով։
«Ինչքան հիշում եմ, միշտ տիկնիկներ եմ պատրաստել, սկզբում միայն կոլաժների համար էր, մոտ տասը տարի առաջ սկսեցի մեծ տիկնիկներ պատրաստել»,- հիշում է Հովհաննիսյանը։
Վարպետի խոսքով՝ ինքը հստակ չի հիշում, թե քանի տիկնիկ է արդեն ստեղծել, բայց հաստատ դրանց թիվը մի քանի հարյուրից է անցել։
Հովհաննիսյանն իր աշխատանքներում օգտագործում է տեքստիլ և պոլիմերային կավ։ Տիկնիկները պահվում են զգեստապահարաններում, պահարաններում, երկհարկանի գյուղական տան երկրորդ հարկի միջնահարկում, որն ամբողջությամբ վերածվել է պահեստային և ցուցահանդեսային տարածքի։
Վարպետը հատուկ ուշադրություն է դարձնում իր գործերի հագուստին ու արտաքին տեսքին։
Հովհաննիսյանը ոչ միայն տիկնիկներ է ստեղծում, այլեւ ցուցադրում է թատերական ներկայացումներ։ Ավելին, գրում է սցենարներ, ձայներ, իսկ հետո կատարումներով շրջում շրջանի գյուղերով։
«Իմ թատրոնը բոլոր տարիքի երեխաների համար է և նրանց համար, ովքեր, չնայած իրենց տարիքին, դեռ երեխա են զգում, ես սկզբում գրում եմ ներկայացման տեքստը և երաժշտությունը, տեքստը կարդում են ինձ օգնող դերասանները, հետո խմբագրում եմ այդ ամենը»,- ասում է վարպետը։
Տիկնիկային թատրոնը նրա համար փող աշխատելու միջոց չէ՝ նա բոլորի համար անվճար ներկայացումներ է ցուցադրում։
«Դեռևս ոչ մի լարի չեմ աշխատել իմ ելույթներից, ես ինքս եմ բեմադրում, ամեն ինչ ինքս եմ կազմակերպում, ես երբեք չեմ վաճառել իմ ներկայացումների տոմսերը»,- պատմում է նա։
Վարպետը երազանք ունի. նա ցանկանում է Վրաստանում հիմնել տիկնիկների թանգարան, որին կնվիրի իր տիկնիկային հավաքածուն, իսկ ինքը այնտեղ ներկայացումներ կցուցադրի։